Wanneer er een kind geboren wordt, verandert de wereld, veranderen allen die iets met dit kind hebben. Je wordt moeder of vader, grootouder, oom, tante, neef nicht, oudoom.
Vooral wanneer het eerste kind geboren wordt, verandert er veel. Familieleden en vrienden krijgen een nieuwe positie, en daarmee ook een nieuwe taak. Ze ontvangen niet alleen een nieuwe ‘titel’, ze gaan ook doen wat die titel inhoudt. Ze gaan moederen en vaderen, worden oppasoma’s en -opa’s die het kind onvoorwaardelijk accepteren. De tantes en ooms geven cadeautjes, de neefjes en nichtjes kijken uit naar spelletjes met dit nieuwe kindje. Door de geboorte van een kind krijgen mensen een eigen plek, een eigen geschiedenis, ze krijgen een nieuw belang in de wereld. Wanneer er een kind geboren wordt, juicht niet alleen het hele huisgezin, maar iedereen die dit als een goed bericht hoort.
Bij de geboorte van een kind, worden ook wij opnieuw geboren. We krijgen, minstens in bepaalde kringen, een andere positie, misschien ook nieuwe verantwoordelijkheden. Bij elke geboorte krijgen de wereld en haar geschiedenis een nieuw begin. Elk kind is een drager van toekomst, een nieuwe bron van creativiteit, nieuwe hoop, een nieuwe start. Mensen noemen zichzelf vaak ‘stervelingen’ zij die weten dat zij gaan sterven. Maar voordat ze stervelingen zijn, zijn ze borelingen, een nieuw begin in de geschiedenis van hemel en aarde. Er is niet alleen mortaliteit, er is eerst nataliteit. Kerstmis is niet alleen de viering van de geboorte van Jezus, maar kan tegelijk de geboortedag van andere mensen zijn.
In het evangelie van Lucas zien we de rol van mensen verschuiven. De machtige figuren van keizer Augustus en zijn landvoogd Quirinus verliezen in zijn verhaal hun hoge positie en worden gedegradeerd tot een soort decorstukken op het toneel. De eersten die het goede nieuws horen zijn degenen die maatschappelijk op de laagste trede staan. Zij zijn bijna de eersten, na Maria en Jozef, aan wie een andere aarde beloofd wordt. De geboorte van Jezus heeft voor ontelbare mensen een verschuiving betekend. Ze hebben een andere taak en positie gekregen.
De herders kregen een nieuwe plek, door de aankondiging van Jezus’ geboorte.
Nieuwgeboren kinderen treden anderen in de wereld, de eerder geboren mensen, tegemoet met de vraag of er een plaats is voor hen. Ze zijn een oproep hen te aanvaarden, ze zijn vreemdelingen die vragen hun ruimte te schenken. Zuigelingen zijn niet altijd welkom; ze bedreigen door hun komst de gevestigde posities. Het verhaal van de kindermoord in Bethlehem, geïnspireerd op het verhaal van de farao van Egypte en de uittocht, laten zien dat kinderen als een dreiging gezien kunnen worden. Ze zijn uitermate kwetsbaar, maar juist die kwetsbaarheid roept ons op tot zorg, tot het nemen van verantwoordelijkheid, tot kiezen voor of tegen hen. Maar wie een kind verwerpt, verwerpt zijn eigen toekomst. In de verhalen over Jezus krijgen steeds weer mensen een andere plaats in de wereld. Doven, stommen, melaatsen, mensen aan de rand van de samenleving – hoe rijk ze financieel soms zijn – worden opnieuw geboren en beginnen een nieuw leven.
In de Bijbel worden alle mensen die door Jezus opnieuw geboren worden ‘kinderen van God’ genoemd. Wij hebben bij ‘kind’ de associatie van kinderlijk. Dat is niet de bedoeling. Het woord geeft ons een plaats, een rol, een verantwoordelijkheid Als dochters en zonen van God vertegenwoordigen wij God op deze aarde en vertegenwoordigen we bij God alle mensen, die van geen God weten. Als kinderen van God worden wij broeders en zusters. Tussen broers en zussen kan heel wat nijd leven. Maar de kinderen van God komen voor elkaar op, geven de nijd op, geven en vragen vergeving. Op Kerstmis vieren we niet alleen de geboorte van Jezus, twee duizend jaar terug. We vieren eveneens onze geboorte hier en nu.