Belofte kan zeeën aan

Het Latijn heeft twee woorden voor toekomst: futurum – denk aan het woord ‘futuristisch’ – en ‘adventus’ – dan denk je misschien aan de ‘Advent’. ‘Futurum’ is de toekomst die je zelf maakt, ontwerpt en bewerkt. Het is de toekomst die een verlengstuk is van het heden.

oceaan

Je kunt proberen dat verlengsnoer verder af te rollen. Dan zet je gebouwen neer die we nog niet eerder hebben kunnen ontwerpen. Je hoopt dat je al doende de technische problemen kunt oplossen. Je zet je fantasie aan het werk en je ontwerpt een gebouw of je zet een organisatie op die nieuw is, nieuwe dingen doet, een weg wijst verder naar de toekomst.

De toekomst die je zo ontwerpt is een extrapolatie van het heden en verleden. Je maakt een beeld van de toekomst vanuit het heden en verleden. Maar de toekomst kan heel anders zijn dan je dacht. Mensen reageren op elkaar, botsen, worden bondgenoten. De natuur volgt eigen wetmatigheden die in onze ogen grillig zijn of we ontdekken een nieuwe vorm van wetenschap. Vijftig jaar geleden spraken de politici en wij anders over het milieu dan nu.

‘Advent’ is anders, doorkruist soms het ‘futurum’, lijkt er soms mee samen te vallen om vervolgens uit een geheel andere hoek te blazen, of schijnbaar verdwijnt als een wind die stil valt. De Advent komt ons tegemoet. Hij is niet een verlengstuk ven heden en verleden, maar komt van wat onbekend is, uit het oneindige, uit wat meer en anders is dan wijzelf.

We bewerken hem niet, ontwerpen hem niet, maken hem niet. Hij blaast ons in het gezicht. We vinden dat misschien niet eens erg prettig, maar het frist wel op en maakt ons wakker uit toekomstdromen, waarin we zelf in het middelpunt staan.

Dat wij kunnen praten over de Advent, danken we aan het gegeven dat de Advent al in een bepaalde vorm in ons midden is. Die vorm heet ‘belofte’. Er zijn mensen geweest die een toekomst beloofd hebben. Ze hebben daarbij gezegd dat het niet om henzelf gaat. Ze verwijzen naar een kracht die hen te boven gaan. Door hun optreden, hun aanvaarding van de ongunstige gevolgen voor henzelf, overtuigden ze minstens sommigen van de echtheid van hun woorden. Ze waarschuwden tegen de machtspolitiek in hun tijd, en voorzagen dat dit tot de ondergang van de staat en de religieuze instituties zou leiden.

Tegenover de machten in hun tijd stellen zij de belofte. Je kunt je afvragen of dat veel zal opleveren, zelfs als die van God komt. Welk nut hebben die paar woorden? De toekomst is als een mistbank, of als een oceaan waarvan je niets af weet.

De belofte maakt het mogelijk de oceaan op te zeilen. Het bootje ‘belofte’ ziet er broos uit, maar het kan zeeën aan. Ze zet je op de voeten en geeft je de durf stappen te zetten op een bodem die er glibberig uitziet. Een belofte maakt het mogelijk in beweging te komen, alleen of, bij voorkeur, met anderen. Je hoeft niet te accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn.

De belofte reikt verder dan het heden en kan aan het heden vaart en creativiteit geven. Je kunt overleven omdat je leeft vanuit een belofte. De belofte is niet aan je zelf gedaan, ze komt van buiten naar je toe. Ze is geen formule die in beton gegoten is, ze heeft een eigen geschiedenis en kan nieuw licht werpen op wat er rond ons en in onszelf gebeurt. Gebroken beloften doen ons wegzinken in een onbekende oceaan.

We vieren de Advent, niet de toekomst als een verlenging van het heden, maar een toekomst die ons kan verrassen, een breuk kan veroorzaken in het heden, broos is, en als onkruid telkens weer laat zien dat ze bestaat.

Delen:

2 Comments

Opgeslagen onder Geloven vandaag

2 Responses to Belofte kan zeeën aan

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *