Woorden en gebaren gaan hun weg

Op het eind van weer een jaar kunnen vragen je bekruipen zoals: wat heeft dit jaar me gebracht? Was het een goed jaar? Een veelbelovend jaar? Was het succesrijk?

‘Woorden en gebaren gaan onopgemerkt en onzichtbaar hun weg, onderdrukking en geweld verspreidend of juist bevrijdend, troostend, hoop gevend.’

Zulke vragen dringen zich op, ook als je ze niet verwelkomt. Je kunt bezig zijn met het gebrek aan succes of met min of meer grote successen. Je bent een bekende Nederlander geworden, hebt veel geld verdiend, bent geslaagd in wat je wilde doen. Of je hebt hard gewerkt, maar niemand schijnt je gezien te hebben, je begeeft je van de ene schuld naar de andere, je naam blijft onbekend, of heeft door toedoen van jezelf of van anderen een negatieve klank gekregen. Zal het komende jaar beter zijn of slechter?

Succes heeft te maken met de vraag of en in hoeverre je je beloften aan jezelf en anderen hebt waargemaakt, als politicus, als zakenman; als geneeskundige, verpleegkundige. als kunstenaar, als vuilnisman, als schrijver. Het doet je goed een teken van waardering te krijgen, dat je iets van je belofte hebt waargemaakt. Hebben anderen je gezien?

Als je bouwvakker bent, is het meestal duidelijk wat je hebt bereikt, althans in je werk, wat je aan belofte hebt waargemaakt.

Schrijven is een eenzaam avontuur. Je hebt iets gezien en wil dat verder verspreiden. Je denkt dat jezelf en anderen rijker worden wanneer ze met je mee te kijken. Je schept al schrijvende een nieuwe wereld, een nieuw universum, en je hoopt dat anderen dat universum zullen binnengaan.

Dit universum dat je schept, kan een poging zijn de traditionele normen en waarden te verdedigen en te handhaven. Of je denkt nieuwe waarden en normen te vinden die van binnen uit opbloeien.

Dit opbloeien kan zeer negatief ben – ik denk aan Adolf Hitler en zijn boek Mein Kampf. Maar ze kunnen ook vol zijn van goede en geweldloze daden zoals de evangeliën. Tenzij je duizenden exemplaren van je boek of essay verkoopt, is je succes niet erg zichtbaar. Je vraagt je af of je nog wel verder wilt gaan.

En dan opeens waait op oudejaarsavond een briefje binnen. Een kort briefje, een krachtig briefje: ‘Ik ben blij met je tekst en kan mijn cursisten ermee blij maken’.

Dit minifilmpje over ‘licht doorgeven’ werd in de kersttijd veel gedeeld op sociale media.

Terwijl het overal donker en kil wordt, komt een verwarmend licht binnen. Of iemand zegt: ‘Met dat boek van je’ (dat overigens niet goed verkocht) ‘heb ik een jaar geleefd’. Je zag het niet, wist het niet, maar je hebt iets ingelost van de belofte van je schrijfarbeid.

Het lijkt weinig, een enkel individu, een groepje. Maar is de waarde van een mens in getallen vatten? En van een groep? Is succes wel meetbaar?

We mogen er van uitgaan dat elke daad die je stelt iets verandert in de ontmoeting met een ander. Een soms minieme beweging, een positief of negatieve, kan een klein, maar mogelijk steeds groter wordend gebaar bij de anderen oproepen. Woorden, die je soms ontsnappen, blijken met anderen mee te gaan en te groeien in betekenis.

Vaak weten de gebruikers van het woord of gebaar niet meer ‘van wie ze het hebben’. Woorden en gebaren gaan onopgemerkt en onzichtbaar hun weg, onderdrukking en geweld verspreidend of juist bevrijdend, troostend, hoop gevend.

Het is fijn een blijk van waardering te krijgen. Maar ik probeer te leven zonder de dwang succes te moeten hebben.

Delen:

1 reactie

Opgeslagen onder Geloven vandaag

One Response to Woorden en gebaren gaan hun weg

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *