Vergeven, aanvaarden – en loslaten

Het hoogtepunt van christelijk leven is mijns inziens de kracht anderen onvoorwaardelijk te vergeven en te aanvaarden. Deze kracht opent ons voor anderen en geeft vrijheid aan degene die deze kracht in zich voelt. Anderen vergeven en aanvaarden bete­kent tegelijk loslaten. We moeten het verleden loslaten en onze bitterheid en rancune van dit moment – dat is tegelijk een grote be­vrijding. De beelden die we van anderen, van onszelf en van God hebben moeten we telkens opgeven en veranderen.

In Matteüs 7:12 lezen we: ‘Alles wat jullie willen dat de mensen voor jullie doen, doet dat ook voor hen.’ De weg van Jezus volgen­ betekent hier dat we eerst moeten nagaan wat we voor onszelf van anderen willen en verwachten. Wat wil ik van die anderen voor me­zelf? Ten diepste wil ik aandacht, het gevoel er te mogen zijn. Ik wil gezien en bemind worden.

De volgende stap is anderen aanbieden wat we voor onszelf willen. Daarmee verleggen we de aandacht van onszelf naar de ander. We ‘verliezen’ onze ‘ik’. Dit betekent jezelf ‘verloochenen’, jezelf loslaten. Dit is niet alleen negatief, want voortaan wordt het ‘ik’ ons geschonken. Door anderen ontdekken we wie we zijn. Door het middelpunt van ons bestaan te verleggen, vinden we onszelf terug als nieuw.

‘Jezelf verloochenen’ is vaak verkeerd begrepen, als jezelf wegcijferen of opofferen. Vooral vrouwen werd vaak ingepeperd dat dit hun taak in het leven was. Velen zijn daardoor diep verwond geraakt. Maar ‘jezelf verloochenen’ kan ook een positieve betekenis hebben.

We hebben beelden van anderen. Bewust of onbewust plakken we etiketten op elkaar. Als ik iemand ga ontmoeten voor een ernstig gesprek, probeer ik me los te maken van de beelden die ik van hen heb. Ik probeer geen extra informatie in te winnen, ik ontwikkel geen strategie en als ik ze al ken houd ik er rekening mee dat ze veranderd zijn.
Mijn inzet is niet te winnen. Ik kan door deze houding wel eens bedrogen uitkomen. Dit risico loop ik liever dan met angstig, gespan­nen en vol wantrouwen naar iemand toe te gaan.

Natuurlijk heb ook ik de aangeboren neiging te doen zoals iedereen. Maar het evangelie nodigt mij uit Jezus na te volgen en de God van Jezus op mijn wijze uit te beelden. Ik hoef mijn omgeving niet na te volgen. Ik mag mijzelf zijn. En tegelijk weet ik dat de God van Jezus mij inspi­reert om te leven met anderen zoals Jezus dat deed.

De liefde van God heeft het laatste woord. Dat vertrouwen bevrijdt me van overdreven angst voor mijn eigen leven. Het opent me voor mijzelf, voor ande­ren, voor de natuur, voor wat er in onze wereld gebeurt aan goeds en slechts. Dat vertrouwen is geen eigenschap of verworvenheid. Het kan minder wor­den, of groter, of het kan verdwijnen. Het vertrouwen moet gevoed worden in mijn omgang met mensen en God, in vieren, bid­den, me inzetten.
Steeds weer zal blijken dat we ons beeld van God moeten loslaten. Zelfs het beeld dat God liefde is, kan een obstakel worden, omdat we er allerlei overtuigingen aan hechten.

Ik herinner me dat ik eens in Oxford naar de biblio­theek van de univer­siteit liep, en onderweg mijn geloof in God volledig verloor. Op de hoek van St. Giles en Broad Street gebeurde het. Ik schrok ervan – en voelde een groot gevoel van vrijheid. Opeens viel de gedachte van me af dat ik dingen moest doen omdat God het zou willen. En bijna tegelijk zag ik als ’t ware ge­zichten van mensen die een beroep op mij deden. Ik ervoer ze als geschonken aan mij, en dat ik niet verplicht werd tot iets, maar uitgenodigd om anderen te zien.

Veranderingen kunnen pijnlijk zijn. We moeten iets loslaten, als een uittocht uit slavernij. Maar tussen ons en het beloofde land ligt een lange woestijn van zoeken, wachten, niet weten. Dat kan iets individueels zijn, maar het kan ook een gedeelde ervaring zijn, met iemand met wie we een relatie hebben, of zelfs als groep, zoals de kerken in Nederland en West-Europa op dit moment.
Meestal zien we naderhand dat een crisis door het loslaten ons verder heeft geholpen. Maar op het moment zelf, in de woestijn, is het vaak pijnlijk en eenzaam.

Delen:

3 Comments

Opgeslagen onder Geloven vandaag

3 Responses to Vergeven, aanvaarden – en loslaten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *