Over verrijzenis (1)

De crypte onder de kathedraal in Rippon, Engeland.

Een aantal jaren geleden kwam ik kort voor Pasen op een autotochtje met een bevriend echt­paar door Rippon, Engeland, heen. We bezochten de mid­del­eeuwse kathedraal, die al uit de verte oprees. In deze kerk bleek een kleine crypte te zijn, veel ouder dan het huidige indrukwek­kende bouw­werk. Zij was in de zevende eeuw door bisschop Wilfried gebouwd. Hij was in Rome geweest en had daar in de cata­comben gezien dat christenen het lege graf van Jezus in Jeruzalem hadden nage­maakt – en bouwde dat thuisgekomen in Rippon na.

Puur uit nieuwsgie­rig­heid daalde ik de nauwe trap af, bleef even in de kleine ruimte, die leeg was en schaars ver­licht, en ging via een andere trap naar bo­ven, de witte heldere ruimte van de kathedraal in.

Tot mijn ver­rassing werden die paar minu­ten een Paas­ervaring. De diepte en de leegte in, daar even verwij­len, en weer naar boven, naar het licht, de grote ruimte, naar mijn vrien­den en het leven. Ik realiseerde me dat dui­zenden vóór mij die trap waren afgedaald, in de lege crypte wa­ren ge­weest en weer naar bo­ven waren gegaan. Ik voelde me opgenomen in een lange stoet van men­sen die dezelfde tocht hadden gemaakt en die in verband hadden gebracht met hun eigen leven.

Ik was overrompeld dat iets wat uit toeris­tische nieuwsgierig­heid begon, een ervaring werd die mij dieper raa­kte dan ik voor mogelijk had gehouden. Neergaan en opgaan, verliezen en uit het verlies opgeheven worden, onzichtbaar worden en weer gezien worden, sterven en op­nieuw geboren worden, geconfronteerd worden met leegte en benauwd­heid, en daarin niet ver­lor­en gaan.

Interieur van de kathedraal van Rippon, met centraal de altaartafel.

Het zijn ervaringen die we in dit leven kunnen opdoen: merken dat sterven en opstaan geen einde­loos proces is, geen noodlottige keten, omdat het bovenkomen in de grote ruimte van licht meer is dan het afdalen. Dit licht, het opgaan, zal uitein­de­lijk over­winnen.

Mijn er­varing in de kleine crypte van de kathe­draal van Rippon werd mo­gelijk gemaakt door het verhaal van de ver­rijzenis of opstanding van Je­zus. Doordat ik dat verhaal bij me draag, kreeg mijn ervaring in de crypte diepte en meer betekenis.

Waarschijnlijk zou Jezus na zijn dood verge­ten zijn, als er niet de verha­len waren geweest over zijn opstanding uit de dood. Het had zelfs voor de hand gelegen dat Jezus vergeten was, omdat het wel duidelijk is dat hij zich heeft ver­gist. Jezus verwachtte de komst van het rijk van God, een aarde vol vre­de en gerechtig­heid, maar dit rijk is niet gekomen. Ondanks de­ze vergis­sing van Jezus is hij niet weggeworpen op de vuilnisbelt van de mense­lijke geschiede­nis. Zijn dood betekende niet het einde van zijn ver­haal. De paaservaring, de verrijzeniservaring, betekende een nieuw be­gin.