
De crypte onder de kathedraal in Rippon, Engeland.
Een aantal jaren geleden kwam ik kort voor Pasen op een autotochtje met een bevriend echtpaar door Rippon, Engeland, heen. We bezochten de middeleeuwse kathedraal, die al uit de verte oprees. In deze kerk bleek een kleine crypte te zijn, veel ouder dan het huidige indrukwekkende bouwwerk. Zij was in de zevende eeuw door bisschop Wilfried gebouwd. Hij was in Rome geweest en had daar in de catacomben gezien dat christenen het lege graf van Jezus in Jeruzalem hadden nagemaakt – en bouwde dat thuisgekomen in Rippon na.
Puur uit nieuwsgierigheid daalde ik de nauwe trap af, bleef even in de kleine ruimte, die leeg was en schaars verlicht, en ging via een andere trap naar boven, de witte heldere ruimte van de kathedraal in.
Tot mijn verrassing werden die paar minuten een Paaservaring. De diepte en de leegte in, daar even verwijlen, en weer naar boven, naar het licht, de grote ruimte, naar mijn vrienden en het leven. Ik realiseerde me dat duizenden vóór mij die trap waren afgedaald, in de lege crypte waren geweest en weer naar boven waren gegaan. Ik voelde me opgenomen in een lange stoet van mensen die dezelfde tocht hadden gemaakt en die in verband hadden gebracht met hun eigen leven.
Ik was overrompeld dat iets wat uit toeristische nieuwsgierigheid begon, een ervaring werd die mij dieper raakte dan ik voor mogelijk had gehouden. Neergaan en opgaan, verliezen en uit het verlies opgeheven worden, onzichtbaar worden en weer gezien worden, sterven en opnieuw geboren worden, geconfronteerd worden met leegte en benauwdheid, en daarin niet verloren gaan.

Interieur van de kathedraal van Rippon, met centraal de altaartafel.
Het zijn ervaringen die we in dit leven kunnen opdoen: merken dat sterven en opstaan geen eindeloos proces is, geen noodlottige keten, omdat het bovenkomen in de grote ruimte van licht meer is dan het afdalen. Dit licht, het opgaan, zal uiteindelijk overwinnen.
Mijn ervaring in de kleine crypte van de kathedraal van Rippon werd mogelijk gemaakt door het verhaal van de verrijzenis of opstanding van Jezus. Doordat ik dat verhaal bij me draag, kreeg mijn ervaring in de crypte diepte en meer betekenis.
Waarschijnlijk zou Jezus na zijn dood vergeten zijn, als er niet de verhalen waren geweest over zijn opstanding uit de dood. Het had zelfs voor de hand gelegen dat Jezus vergeten was, omdat het wel duidelijk is dat hij zich heeft vergist. Jezus verwachtte de komst van het rijk van God, een aarde vol vrede en gerechtigheid, maar dit rijk is niet gekomen. Ondanks deze vergissing van Jezus is hij niet weggeworpen op de vuilnisbelt van de menselijke geschiedenis. Zijn dood betekende niet het einde van zijn verhaal. De paaservaring, de verrijzeniservaring, betekende een nieuw begin.