Kunnen we het bestaan van God bewijzen?

Ik kan niet bewijzen dat God bestaat. Ik kom paranormaal begaafde mensen tegen; sommigen horen tot mijn vrienden en kennissen. Ze hebben doorgaans last van hun begaafdheid; hun kennis drukt op hen; ze kunnen aan nachtmer­ries lijden. Een enkele wil mij doen geloven dat paranormale verschijn­selen een bewijs vormen dat er iets is aan de ‘andere kant’.

Dat denk ik niet. Ik vermoed dat normale mensen meer wegfil­teren van de indrukken, die zij in hun lijf ontvangen, dan paranor­maal begaafde mensen. Het is in mijn ogen onzin om te spreken over het kennen van een wereld buiten onze wereld. Voor zover die er buiten onze wereld is, kunnen we er niets over zeg­gen. Als er kanalen zouden zijn naar ‘buiten’, maken die altijd deel uit van onze eigen wereld. Wel geloof ik dat we maar een klein stukje van onze werkelijk­heid waarnemen en dat we blind, doof en gevoelloos zijn voor hele gebieden, die misschien in een andere maatschap­pij wel naar boven kunnen komen.

Onze kijk op de werkelijkheid verandert. Daarom gebruiken we nu andere namen voor God. Bijvoorbeeld geen ‘zijn’ meer, maar ‘stem’ of ‘kracht’. De ontdekking dat massa en energie in zekere zin omkeerbaar zijn, heeft ons zicht op de werkelijkheid diepgaand veranderd.
We leven in een wereld waarin energie en dynamiek belangrijker zijn dan massa en stabiliteit. Maar we kennen nooit meer dan de werkelijk­heid waarin we leven. God valt niet met die werkelijk­heid samen en is daar geen onderdeel van. Het woord ‘bestaan’ is al een mensenwoord en kunnen we alleen ‘bij wijze van spreken’ van God gebruiken

Al schrijvende komt bij mij de herinne­ring op aan de tijd toen ik in Engeland woonde, eind jaren zestig. Ik werd gevraagd mee te doen met een wandeltocht van studenten in de Goede Week: Student Cross. Dat leek me wel wat. Een trektocht in de vroege lente, samen praten over de grote dingen die in de Goede Week gevierd worden, ’s avonds samen in een pub.

Student Cross bestaat nog steeds. Klik op de foto om naar de website van deze organisatie te gaan.

Toen we de tocht begonnen, bleek dat ze me welbewust iets niet verteld hadden. Ik kwam tenslotte uit die rumoeri­ge katho­lieke kerk in Nederland. We bleken namelijk op die tocht een groot houten kruis mee te dragen. Twee droegen de dwarsbalk, een de lange balk en om de zoveel tijd wisselden we af. Ik vond het aanvan­kelijk maar niets. Maar op het eind van de tocht merkte ik dat ik gehecht geraakt was aan dat kruis. Ik had ermee gesjouwd, maar ik ontdekte dat het bovenal mij en heel de groep gedragen had. Viermaal ben ik met Student Cross mee geweest.

Het vertrouwen in God is iets waar je in leeft en van waaruit je handelt. Je bent er misschien per toeval in verzeild geraakt. Maar al levende kun je ontdekken dat het vertrouwen dat je met je meedraagt, jou draagt. Het vertrou­wen op of geloof in God geeft je leven vorm. Het is een levens­stijl, die je bij tijden vleugels geeft.

Op andere momenten helpt dat vertrouwen je door duistere ogen­blikken heen. Je kunt de wereld en het leven aan. Je wordt er opener door voor je medemen­sen. Je hebt gevoel voor de pijn en de vreugde van de ander en je vermoedt dat dit iets te maken heeft met dit ver­trouwen. Je kunt erover spreken met anderen en je voelt dat dit zinvol is. Soms blijkt dat vertrouwen aanste­kelijk te zijn; anderen gaan erin delen. Vertrou­wen is een soort beslissing. Je gaat open voor degene die je bij gebrek aan een beter woord ‘God’ noemt. Achter­af ervaar je het als een gave, een genade, te mogen vertrouwen.