Waar is de kerk te vinden?

Kerk-zijn wil zeggen: in het bestaan van alledag leven met de wind van de Adem van Jezus in de rug, met het vuur daarvan in het hart, met zijn kracht in mond, handen en voeten. Het is opstaan, werken en naar bed gaan. Kinderen verzorgen, een zieke wassen, eten koken, het huis schoon ma­ken, de was doen en tuinie­ren. Het is vrijen, lachen en huilen. Een conflict hebben en een uitweg daaruit zoeken. Achter een computer zitten en een tekst maken. Wegen ontwerpen en bouwen. Kleding maken en politiek bedrijven. De sloot schoonmaken en een nestje ophan­gen, zo­dat vogels kun­nen broeden. Toneelspelen en sporten.

Bij dit alles elkaar ver­duren, zo nodig elkaar, liefst onvoorwaardelijk, verge­ven, het bestaan uithou­den, rechtop blijven, leven in­ vertrouwen zonder boven­matige angst. Al deze din­gen zijn ‘kerkelijke activi­teiten’ wanneer ze gedragen worden door ver­trou­wen in de God van Jezus.

Het gewone leven is de plaats waar kerk gebeurt. Je voelt je mis­schien dan geen ‘kerk’, maar je bent het wel. We proberen ‘messiaans’ te leven. We hopen dat iets in ons leven zichtbaar wordt van het visioen van het rijk van God, van een wereld vol gerech­tigheid en vrede.

Het woord ‘kerk’ duidt aller­eerst een plaatselijke gebeuren aan. Maar wanneer ik in een ander land, zelfs in een ander wereld­deel, aanklop bij een kloos­ter van mijn orde en welkom geheten word, weet ik dat ik tot een orde en een kerk behoor die wereldwijd is. Wan­neer ik in het bui­tenland meevier – soms zonder de taal te verstaan, in een vie­ring met andere gebruiken, met bijvoor­beeld dansende men­sen – dan voel ik me opgenomen in een gro­ter geheel. Dan ben ik blij dat de kerk ver­scheiden en univer­seel is. Wereld­wijd bestaat de kerk uit tallo­ze plaatselij­ke kerken.

Een van de  geschriften van het Nieuwe Testament, de ‘Handelingen van de Apostelen’ geeft kort aan wat kerkelijke mensen doen: ‘Zij bleven trouw aan het onderricht van de apostelen, vormden met elkaar een gemeenschap, braken het brood en wijdden zich aan het gebed.’ (2, 42) Op deze ‘taken’ ga ik kort in.

Leren en onderwijzen
Onze wereld verandert voortdurend. De volgelingen van Jezus moe­ten (zoals iedereen) permanent blijven leren. Dit leren is een gemeenschappelijk ge­beu­ren. Iedere christen wordt door de kracht van de Adem van God aange­raakt. Christenen kunnen  elkaar aanvaarden als mensen die elkaar iets te leren hebben.

Gemeenschap vormen
De kerk vorm een eigensoortige gemeenschap die met geen andere te vergelijken is. Misschien hooguit met een herberg waar mensen binnen lopen, een praatje maken en soms een  spel doen met elkaar, en dan als een beetje veranderde mensen weer op weg gaan.
De kerk is daarom geen hechte, dicht getimmerde organisa­tie. Er moet een en ander georganiseerd en geregeld worden, maar de kerk is niet een organisatie die ten koste van alles moet overleven. Hoewel iedere kerk haar eigen wijze van organiseren heeft, is er geen enkele kerk die beweren kan dat haar organisatievorm de enige juiste is. Alleen al een terugblik op de geschiedenis laat zien hoeveel variatie er daarin is geweest. De wereldwijde kerk bestaat uit een netwerk van plaatselijke vierende groepen. Elke groep be­staat uit indi­viduen, die ieder persoonlijk op een of andere manier geraakt worden door de Adem van God.

Wordt vervolgd