‘Zo moet mijn uitvaart worden!’ (Klik om te vergroten).
Toen ik onlangs een crematorium verliet, werd mij een folder in de hand gedrukt. Prachtig uitgevoerd, hoge kwaliteit. Begraven en cremeren zijn business geworden. Ze zijn in hoge mate gecommercialiseerd. Als je de folder bekijkt, lijkt het erop dat je op vakantie gaat. Dat je er zelf niet meer bij bent, schijnt niet van belang te zijn.
Het gaat om een uniek en persoonlijk gebeuren. Je kunt van een crematie iets moois maken. U reed graag paard,? Wat is er mooier dan met paard en wagen – een mooie koets of een boerenkar – naar het crematorium gereden te worden? Maar het kan ook met een bijzondere auto of U kunt ten dele over het water vervoerd worden.. U houdt van klassieke muziek? Het uitvaartbedrijf heeft bijna ontelbare cd’s. U heeft liever iets moderns, of het levenslied? Geen enkel probleem. Een orkest of een koor vragen uw uitvaart op te luisteren, het kan allemaal.
De overledene mag nog even nagloeien. De mensen die echt verdriet hebben, zijn waarschijnlijk niet geïnteresseerd in het ‘unieke en persoonlijke’ van de uitvaart.
Je kunt met een beamer filmpjes laten afdraaien of foto’s. Je kunt, overleden en al, de aanwezigen nog toespreken en hun een gedachte meegeven. Als je het dak van het crematorium dat je tegen regen, hitte en kou beschermt, versmaadt, dan kun je ook begraven worden en de kist mag ook dalen. In het crematorium kun je een fijne plek voor de kinderen maken met behulp van kussens en speelgoed. Verder zijn er vele mogelijkheden om na afloop voor de innerlijke mens te zorgen met broodjes, pinda’s, bier, en wijn. Dat je bij de ‘inwendige mens’ niet aan iets spiritueels moet denken, is wel duidelijk. Je mag niet verbaasd zijn dat zulke persoonlijke en unieke uitvaarten een unieke prijs hebben. Mensen in de rouw zijn bereid veel te betalen. De tarieven staan niet op de folder.
Toevallig had ik de avond te voren de Japanse film ‘Departures’ gezien. Het verhaal stelt niet veel voor. Een cellist wordt een aflegger van doden. Maar het afleggen is een hele ceremonie. De mensen in rouw zijn erbij. De wassing is meer een ritueel dan wat anders. Het lichaam wordt plechtig behandeld. Het wordt mooi gemaakt en dan met de hulp van de familie gekist. Het afleggen kost veel geld. Maar het gebeurt met eerbied, het is geen amusement. De afleggers worden in het leven van elke dag veracht. Maar ze worden geëerd als ze erin slagen de dode mooi te maken voor ‘de reis’. Ook al voeren de afleggers een beroep uit, ze tonen betrokkenheid, werken met stille aandacht. Er is een spirituele dimensie aanwezig; de dode is op een reis gegaan.
Bij mijn uitvaart hoeft het niet over mij te gaan. Ik hoef niet in het centrum te staan van de viering. Laat het maar een viering zijn van het evangelie van Jezus Christus. In het kader daarvan probeer ik te leven.