Meer dan ik zelf

‘De atheïstische westerse tuin beloofde veiligheid, maar had daar de atoombom voor nodig.’

Op 30 oktober overhandigde de voorzitter van Amsterdam University Press in Huissen het eerste exemplaar van het boek Tussen waarheid en wijsheid aan de oud-katholieke aartsbisschop van Utrecht, mgr. Joris Vercammen. Deze laatste had een mooie redevoering, die echter niet sterk verbonden was met de teksten van het boek.

Het boek, onder redactie van Manuela Kalsky en André van der Braak, bevat vijftien artikelen plus een inleiding. Het maakt onderdeel uit van het onderzoeksproject van het Dominicaans Studiecentrum voor Theologie en Samenleving.

De titel verwijst naar de preektraditie van de dominicanen die dit jaar 800 jaar bestaan, waarin waarheid altijd een rol heeft gespeeld.

We hebben ooit een sollicitante gehad die eerlijk toegaf dat het enige dat zij wist over dominicanen, was dat zij iets met de inquisitie te maken hadden. (Ze werd aangenomen. Het boek wijdt anderhalve bladzijde aan de inquisitie).

Het boek gaat over het heden. Het meest recente onderzoek geeft wat Nederland betreft aan dat het geloof in een persoonlijke God die zich met ieder mens persoonlijk bezighoudt, afneemt van 47% in 1966 tot 14% in 2015.

Lees verder →

André Lascaris o.p. heeft de ziekte van Parkinson, ‘maar verder gaat het goed’.

De aankondiging van de huidige regering een wetsvoorstel in te dienen dat het mogelijk moet maken om zonder allerlei problemen het eigen leven te nemen, op grond van de overtuiging dat het leven voltooid is, roept veel discussie op.

Veel artsen en psychiaters menen in staat te zijn vast te stellen of iets een depressie is of niet. Een depressie is goed te behandelen, zelfs bij ouderen op hoge leeftijd.

Het kan echter moeilijk zijn te bepalen of er hier en nu sprake is van een depressie. Maar als vastgesteld is dat deze persoon geen depressie heeft, wordt het moeilijk hem of haar op andere mogelijkheden te wijzen. Als iemand geen depressie heeft, komt de vraag op of hij of zij niet een recht heeft op zelfdoding en terecht een beroep mag doen hierbij te assisteren.

Mensen met een wens dood te gaan kunnen er onder lijden dat hun wens niet vervuld wordt.

Lees verder →

Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat de regering zo snel na het rapport Voltooid Leven van de commissie Paul Schnabel een voorstel zou gaan doen om het mogelijk te maken zichzelf te doden of daarbij te assisteren op grond van de overtuiging dat het leven voltooid is.

De commissie was in 2004 gevraagd hierover een onderzoek te doen. Acht maanden geleden was de commissie met een antwoord gekomen.

Het advies van de commissie was om voorlopig geen veranderingen in de wetgeving aan te brengen. De huidige euthanasiewet geeft aan mensen die niet verder willen leven genoeg ruimte om het leven te beëindigen.

Ik kreeg de indruk dat de commissie meer ervaring wilde opdoen voordat men een uitbreiding of juist een beperking van de euthanasiewet zou willen voorstellen.

Lees verder →

Vredesweek… Alzheimerdag… Pesten… Prinsjesdag… De Algemene Beschouwingen… Burendag… Iedereen schijnt met het aanbreken van de herfst een nieuw begin te willen maken en hoopt aandacht te trekken voor een belangrijke zaak, voor iets dat hem of haar ter harte gaat.

Bestaat hun vak over enkele decennia nog wel?

Zo was er deze maand op de Vrije Universiteit in Amsterdam gesprek tussen enige mensen die elkaar al jarenlang elkaar regelmatig zien, zij het meestal kort. Wat hen samenbrengt is het werk van de Franse literatuurfilosoof René Girard, die in november van het afgelopen jaar overleed.

Dit keer geen tekst van Girard of van een leerling die besproken werd, maar recente gebeurtenissen of liever het algemene klimaat die deze gebeurtenissen opriepen.

Het was iedereen opgevallen dat bij de Algemene Beschouwingen, die zoals elk jaar de dagen na Prinsjesdag gehouden worden, de politici nauwelijks ingingen op de economische en financiële situatie van het land – waarschijnlijk tot ergernis van de minister van Financiën, die dit jaar hoopte met goed nieuws te komen.

Lees verder →

‘Vrede verbindt’ is het motto van de vredesweek van dit jaar (17-25 september). Het accent valt daarbij op Syrië en op de vele vluchtelingen. Het aantal vluchtelingen groeit en groeit. Afschuwelijk geweld vindt niet alleen plaats in islamitische landen, een meer christelijk land als Zuid Soedan is verwikkeld in een burgeroorlog gebaseerd op oude stamverschillen en nieuwe militaire machtscentra.

Ik vraag me af of dit het motto wel goed gekozen is. Vrede verbindt… Wat zoek je eigenlijk? Verbondenheid of vrede? Vanavond vindt weer een wedstrijd plaats in de UEFA-cup. Mensen kunnen zich dan zeer met elkaar verbonden voelen.

Maar wat hen verbindt is de gezamenlijke vijand, de tegenpartij. Samen zingen, samen schreeuwen, hand in hand staan. Na afloop een biertje drinken.

Als het een goede wedstrijd is geweest, blijft het relatief rustig, zelfs als de wedstrijd is verloren. Maar als men zich bekocht voelt – de reis, het toegangskaartje, misschien een hotel en dit voor een levenloze wedstrijd – dan kan de vlam in de pan slaan. En de schade kan groot zijn. Meestal zal de politie proberen de twee partijen gescheiden te houden – een voorbeeld van vrede, niet gebaseerd op verbinden, maar op scheiden. Lees verder →

‘Blade Babe’ Marlou van Rhijn komt uit op de 100 en 200 meter. Klik op de foto voor een NOS-portret in beeld en geluid.

Anderhalve week na het sluiten van de Olympische spelen werden in Rio de Paralympische spelen geopend.

Deze spelen voor en door gehandicapten trekken de laatste jaren meer belangstellenden. Niet hoofdzakelijk gebaseerd op medelijden, maar uit belangstelling voor de sport. Vier jaar geleden waren in Londen alle kaartjes uitverkocht. Het is onzeker of dit bij de spelen van nu weer zo zal zijn, maar er is zeker een voortgaande tendens de alternatieve Olympische Spelen steeds hoger te waarderen.

Wat iets tot een spel maakt, is de handicap. Normaal schop of gooi je een bal. Maar bij voetballen mag je de bal niet met je handen aanraken en bij handballen mag je de bal niet met je benen vooruitschoppen, hoewel dit waarschijnlijk vlugger of in elk geval krachtiger gaat. Zoals kleine kinderen op een smal muurtje of een richel lopen en uitroepen: kijk eens wat ik kan. Het is een uitproberen van zichzelf en van de wereld.

Lees verder →

Een van mijn kennissen is bezig een proefschrift te schrijven over Aung San Suu Kyi . Wat inspireert haar? Hoe geeft ze daaraan concreet vorm?

Aung San Suu Kyi: een invloedsleider die nu machtsleider moet zijn.

Aung San Suu Kyi heeft na jaren van huisarrest de generaals die vele jaren Birma – of Myanmar, zoals dit land tegenwoordig heet – naar het tweede plan verwezen en zonder geweld de macht over het land ten dele overgenomen.

Ten dele, want Suu Kyi, die in 1991 de Nobelprijs voor de vrede kreeg, mocht zelf geen staatshoofd worden, haar chauffeur kreeg deze functie, ze mocht ‘slechts’ minister worden. Achter op het toneel staan, buiten het licht van de lampen, nog steeds de generaals die vanaf 1962 het land op dictatoriale wijze bestuurden.

Lees verder →

Om me heen zie ik mensen actief zijn voor het welzijn van anderen. Er worden geen medailles uitgereikt. Ze beleven er wel zin in aan.

Wat een verdriet, wat een gejammer. De Olympische spelen zijn vol van uitbundige vreugde, maar het verdriet van de vele verliezers overstemt het gejuich van de enkele winnaar.

Vooral het gejammer van de Nederlandse judoka’s kwam boven alles uit. Ze waren in een luttel moment weggevaagd. Aan dit moment gingen uren, dagen, jaren van trainen vooraf, van vroeg opstaan, vroeg naar bed, in ijskoud water duiken, rennen in het ochtendgloren, of in de stromende regen. Sneeuw en ijzel ontmoeten je. Benen breken, ribben raken gekneusd, blessures volop. Men vraagt om meer begeleiding, de doktersrekeningen stromen binnen,

Sporten is gezond, zegt men. Topsport is het zeker niet. Ik weer niet of er ooit statistieken bijgehouden zijn van het verdere leven van grote sporters over hun gezondheid en geluk, voor zoverre dat te meten is.

Lees verder →